The Whisky Mercenary

Imperial 16 jaar 1995-2011 46% Signatory
Vintage UCF (cask 50332-50333 – 775 flessen)

Een botteling van 2 vaten met nummers redelijk dicht bij die
van the Ultimate.

N: een vergelijkbare stoffige, chemische neus in het begin.
Het duurt even voor deze opengaat. Daarna het fruit met voornamelijk citrus
(limoen) De banaan is moeilijker terug te vinden. Wat munt ook.

S: wat harder dan die van The Ultimate, meer invloed van het
vat met peperige prikkels, drogend. De limoen komt nog terug.

F: wat korter dan die van The Ultimate, misschien door het
drogend effect.

Conclusie: duidelijk familie van de eerste. Dezelfde
elementen komen in beide whisky’s terug. Deze is wat minder ‘highly drinkable’ 84/100

Imperial 1994-2007 46% Daily Dram (cask 2130
Duncan Taylor)

Eentje met het oude label van Daily Dram. Een jaartje eerder
gedistilleerd dan de vorige 3.

N: onmiddellijk fruitig, maar met andere elementen. Meer
appelen, peren, bessen, sinaas. Frisser ook, meer munt. Erg aangename neus.

S: zoet fruitig. Peer, munt. Gevaarlijk vlot drinkbaar. Leg maar een pak
kaarten klaar.

F: vrij lang en licht peperig. Droogt net genoeg uit om te
willen blijven drinken.

Conclusie: zo heb ik ze graag. Niet te complex, maar netjes in balans en drinkbaar, drinkbaar,…
88/100

Imperial 17 jaar
1990-2007 55.7% Duncan Taylor (cask 352 – 207 flessen)

N: uiteraard eerst de alcoholprikkel, de vorige whisky’s
waren versneden. Het distilleerderijprofiel met de citrus limoen/sinaas komt
dan wel naar boven. Ook appelen en perzik vind ik terug. Met water wordt het
fruit veel voller. Deze kan duidelijk zwemmen.

S: stevig mondvullend, peper, noten met een beetje water
wordt deze ook gevaarlijk drinkbaar.

F: lang kruidig beetje aangename bitterheid met munt
helemaal achteraan

Conclusie: wederom een erg lekkere Imperial. Als je water
toevoegt zeker zo lekker als de ‘oude’ Daily Dram. Dezelfde score dan maar
88/100

Zo ongeveer een tiental jaren geleden proefde ik voor het
eerst een Imperial. De tasting notes die ik toen schreef, vermeldden een lichte,
frisse en fruitige whisky.

Mijn smaakprofiel lag toen nadrukkelijker op zwaardere
whisky’s. Denk aan turf en zware sherry.

In de loop der jaren is dat behoorlijk geëvolueerd, wat niet
wil zeggen dat ik nu niet meer zou kunnen genieten van turf of sherry. Het
belangrijkste in whisky blijft balans. Wat ik momenteel wel heb, is een voorliefde
voor fruitige, complexe whisky’s.

Ik heb een aantal Imperials van de jaren ’90 bij elkaar gezet
en hopelijk vallen er enkelen of zelfs
allen onder dit vaandel.

Imperial 16 jaar 1995-2011 46% The Ultimate
(cask 50340 – 324 flessen)

N: eerst een licht chemische toets, wat stoffig en dan gevolgd
door fruit voornamelijk citrus (limoen), daarna rijpe banaan. Met wat meer
geduld volgt er meer kruidigheid (witte peper en vanille)

S: alle elementen van de neus, maar dan zowat in omgekeerde
volgorde. Eerst de kruidige invloed van het vat met de peper en vanille, daarna
pas de citrus en banaan.

F: zacht peperige afdronk

Conclusie: lekker frisse niet al te complexe whisky mooi in
balans 86/100

Imperial 16 jaar 1995-2011 46,6% The Nectar of
the Daily Drams (joint bottling with LMDW)

N: direct frisser op de neus dan de vorige whisky. De citrus
is hier meer mandarijn/sinaas. De banaan is ook aanwezig, maar springt er niet
zo uit. Misschien ook zelfs wat perzik en appelen. Het fruit is meer door
elkaar verweven, wat het een mooi geheel maakt.

S: erg kruidig, meer peper en iets van noten op de voorgrond.
Deze heeft voor mij meer invloed van het vat gehad. Het fruit is wat meer
verstopt in de smaak.

F: een (aangenaam) bittertje in de afdronk en een peperaanval om
het geheel compleet te maken

Conclusie: een aangenamere neus dan die van The Ultimate. De
bitterheid op het einde kan voor sommigen wat te veel zijn, maar ik hou hier
wel van. 87/100

De volgende whisky’s volgen nog:

Imperial 16 jaar 1995-2011 46% Signatory
Vintage UCF (cask 50332-50333 – 775 flessen)

Imperial 1994-2007 46% Daily Dram (cask 2130
Duncan Taylor)

Imperial 17 jaar 1990-2007 55.7% Duncan Taylor
(cask 352 – 207 flessen)

Mensen in het Belgische whiskywereldje die me al een tijdje
kennen weten dat ik een boontje heb voor Bowmore. Uiteraard de oude jaren ’60
toppers, maar sinds ik in 2005 de ondertussen bijna legendarische Bowmore
1993-2005 Berry Bros & Rudd proefde ook meer en meer jongere expressies.
Het vintagejaar 1993 ligt me nog meer bijzonder aan het hart en ik ben deze
beginnen verzamelen (om uit te drinken uiteraard).

Onlangs heb ik 3 van deze 1993 Bowmores naast elkaar gezet:

Bowmore 14
jaar 1993-2007 Cadenhead’s Authentic Collection 63.9%

Neus: heel
mineraalachtig, limoen, mandarijn erg prikkelend met deze bijna 64% alcohol.
Daarna volgt het verhoopte tropische fruit met mango, passievrucht en kiwi. Er
is turf aanwezig maar dun en zoet.

Smaak: stevig mondvullend met een snelle en jammer genoeg
korte aanval van tropisch fruit met mango en kiwi, citrus. Hierna volgt de turf
en kruidigheid (vooral witte peper)

Finish: lang, de witte peper blijft enkel over. Uitdrogend

Conclusie: Er zitten heel leuke typische Bowmore 1993
elementen in. Ik hou echt van het tropisch fruit in deze whisky. Jammer genoeg
voor mij niet helemaal in balans. 88/100

Bowmore 17 jaar 1993-2010 Thosop Handwritten Label 53.7%

Neus: meer gesloten dan de Cadenhead’s, delicater ook. Als je
de whisky voldoende tijd geeft komt er eerst limoen en mandarijn. De mango en
passievrucht ontbreken. Wel bessen en kiwi. Erg fris en aangenaam

Smaak: vol, zoet met citrus, meer turf dan verwacht, ook
hierna volgt een peperige kruidigheid.

Finish: lang, peperig, met frisse zoete tonen erdoorheen

Conclusie: duidelijk familie van de Cadenhead’s, maar deze
heeft meer complexiteit en is meer in balans. De extra jaren op vat hebben
duidelijk hun werk gedaan 90/100

Bowmore 17 jaar 1993-2010 Shinanoya Instrumental Solo
Collection 52.4%

Neus: dezelfde elementen als in de Thosop botteling, meer
mineralen en turf, minder zoet en fruitig

Smaak: het meest
geturfd van de 3. Het fruit is zeker aanwezig, maar vraagt meer inspanning om
het terug te vinden. Als je het eenmaal hebt, blijft het ook aanwezig over de
hele lijn.

Finish: vergelijkbaar met de
vorige 2 lang en peperig

Conclusie: ook een mooie Bowmore volledig in balans. Qua
complexiteit vergelijkbaar met de Thosop botteling. Kiezen tussen de twee zal
afhangen van je zin in uitgesproken turf. 90/100

Vandaag heb ik mijn eerste tasting notes geschreven en gepubliceerd op beproefd.be

De link naar de notes vind je hier

Ik wil zeker niet nalaten om ze hier ook even te plaatsen:

Caol Ila 25 jaar 1976-2002 59.3% Signatory ‘dumpy’

Neus: niet zo geturfd als verwacht, eerder fris en
gesloten met limoen als hoofdtoon. Met wat geduld wordt de geur meer maritiem
Met water ook ‘granny smith’ appelen en meer rokerig

Smaak: Hier is de turf, maar nog steeds in samenspel met
de citrus, erg kruidig, (chili)peper en zoethout. Stevige whisky met een vol
mondgevoel. Hij ‘bijt’ zoals ze zeggen. Deze kan zeker wat water gebruiken. Met
water wordt hij soepeler, maar helemaal temmen lukt niet.

Afdronk: lang, kruidig droogt langzaam uit met een extra
aanval van de turf.

Erg lekkere whisky, met wat tijd en water erg gelaagd.
Het voor mij typische aan Caol Ila zijnde de kampvuurrook komt pas op het einde
volledig door.

Coal Ila blijft voor mij nog steeds een whisky zonder
echte teleurstellingen.

Mijn score voor deze: 89/100

Cheers,

Jürgen

Soms heeft een mens ook wat geluk. En nee, ik spreek nu niet
over het feit dat de school terug begonnen is en de rust ten huize Mercenary
terug gekeerd is (maar het helpt wel ).

Als een clublid je vraagt of je een whisky al geproefd hebt
en je -na een negatief antwoord gegeven te hebben- een royaal sample krijgt, dan heb je geluk.

Zeker als het gaat om volgende whisky: Tomatin 35 yo 1976-2011 51.4% TWA Moody Lions

Er zijn de laatste tijd wel meer Tomatins van 1976
uitgekomen. Als ik me niet vergis is dit reeds de 5e release van een
Tomatin 1976 door The Whisky Agency. Je kan er ook vinden gebotteld door Wilson
& Morgan, Whisky Doris, en The Nectar (Daily Dram). Vermoedelijk zijn ze
allemaal uit het vaatje ernaast getapt.

Vorig jaar op de verjaardagstasting van één van de Cask Six
bestuursleden werd ook een Tomatin 1976 tot beste van de avond gekozen. En
hoera, nog meer geluk, deze whisky heb ik openstaan om als referentie te
plaatsen naast de Moody Lions. Het wordt dus een H2H met de Tomatin 34 yo 1976-2010 51% The Nectar
(Daily Dram).

Here we go:

Tomatin 35 yo
1976-2011 51.4% TWA Moody Lions

Op neus heel vergelijkbaar met andere Tomatins 1976 die ik
geproefd heb. Dus veel fruit (mango, abrikoos, perzik,…), fris (munt,
kruidenbonbon). Met een drupje water wordt het frisse muntige sterker.

Op smaak en zeker in de afdronk merk je de invloed van het
vat. Het frisse kruidige blijft in het begin, maar alles droogt vrij snel uit
in de afdronk. Ook wat bitterheid.

Op neus alleen zou deze een stuk boven de 90 punten gegaan
zijn, maar omdat whisky ook gedronken wordt zakt hij een beetje weg. 90/100

Dank je wel voor het sample Yoeri !

Op naar de volgende:

Tomatin 34 yo 1976-2010 51% The Nectar (Daily Dram)

Wat direct opvalt is dat de Daily Dram meer sherry invloed
heeft. Meer boenwas. Hieronder ook dezelfde fruitelementen (mango, abrikoos,
perzik,..). Op neus wat minder fris dan de Moody Lions, de kruidenbonbons zijn
er echter ook nog.

Op smaak en afdronk veel breder dan de Moody Lions:
zoethout, peper, het fruit blijft hier mooi doorheen spelen. Ook deze heeft een
zacht bittertje in de afdronk maar minder opvallend.

Deze vind ik toch beduidend beter dan de versie van TWA. Ik
blijf bij m’n score van de verjaardagstasting. 92/100

Omdat het jaar nog maar net begonnen is, doen we er nog
eentje bij. Een iets oudere Tomatin en in tegensteling tot de ‘76 ers gelagerd
op een bourbonvat.

Tomatin 43 yo
1965-2009 48.1% The Whiskyfair

Deze whisky heb ik voor het eerst geproefd op de Cask Six
supertasting van 2010. Die dag heb ik nog een klein sampletje afgevuld. Bij
deze is het geleegd.

Op neus vanille, rokerig, daarna citrus en dan pas tropisch
fruit. Alles blijft wel fris en muntig. Deze frisheid is voor mij de belangrijkste eigenschap van
een oude whisky.

Van smaak tot afdronk, soepel drinkbaar. Geen overheersing
van het hout, kruidig, maar zacht. Er blijft ruimte voor fruit
zoals peren, en het tropisch fruit. Alles is mooi doorweven met elkaar. Alles
blijft lang hangen en droogt dan langzaam uit.

Lekker whisky wederom, misschien wat minder levendig dan de Daily Dram. 91/100

Er zijn de laatste 2 jaren verschillende bottelingen op de
markt verschenen van Glen Elgin 1984. Ik denk nu aan o.a. de Thosop botteling (Handwritten label), the Nectar
(Daily dram), the Whisky Agency (Birds reeks). Een tijdje geleden heb ik
een sample gekregen van Glen Elgin 1984 A. Dewar Rattray met de vraag wat ik er
van vond.

Deze is 26 jaren oud en gebotteld op een sterkte van 48.7%
en komt uit een bourbon hogshead #2861.

Een beetje opzoekwerk leert me dat A. Dewar Rattray reeds 2
zustervaten gebotteld heeft: namelijk vat # 2863 gebotteld in 2009 en vat #
2858 gebotteld in 2010.

Hierbij mijn bevindingen:

Op neus vallen als eerste de citrustonen op (limoen) gevolgd
door kruidigheid, meer bepaald zoethout.
Met een drupje water blijft het geheel erg fris en fruitig (appels).

In de mond eigenlijk zowat hetzelfde, de smaak geeft wat de
neus belooft. Als extra merk je erg goed
waar whisky van gemaakt wordt. In het
Engels wordt dit aangegeven als ‘malty sweet’.

De kruidigheid van zoethout en ook wat extra nootachtige
elementen komen terug in de afdronk.

Dit is een vlot drinkbare whisky op een goede sterkte. Water
is eigenlijk niet nodig. Misschien dat hij net wat diepte en complexiteit mist.

Aanrader en verkrijgbaar aan +/- € 85.

Score: 87/100